روي ماه و لاي ستاره ها

يك نفر دنبال خدا مي گشت، شنيده بود كه خدا آن بالاست و عمري ديده بود كه دستها رو به آسمان قد مي كشد. پس هر شب از پله هاي آسمان بالا مي رفت، ابرها را كنار مي زد، چادر شب آسمان را مي تكاند، ماه را بو مي كرد و ستاره ها را زير و رو.
او مي گفت: "خدا حتما" يك جايي همين جاهاست." و دنبال تخت بزرگي مي گشت به نام عرش، كه كسي بر آن تكيه زده باشد. او همه ي آسمان را گشت اما نه تختي بود و نه كسي. نه رد پايي روي ماه بود و نه نشانه اي لاي ستاره ها. از آسمان دست كشيد، از جستجوي آن آبي بزرگ هم.

آن وقت نگاهش به زمين زير پايش افتاد. زمين پهناور بود و عميق. پس جا داشت كه خدا را در خود پنهان كند.زمين را كند، ذره ذره و لايه لايه و هر روز فروتر رفت و فروتر. خاك سرد بود و تاريك و نهايت آن جز يك سياهي بزرگ چيز ديگري نبود.

نه پايين و نه بالا، نه زمين و نه آسمان. خدا را پيدا نكرد. اما هنوز كوه ها مانده بود. درياها و دشت ها هم. 

پس گشت و گشت و گشت. پشت كوه ها و قعر دريا را، وجب به وجب دشت را. زير تك تك همه ي ريگ ها را. لاي همه ي قلوه سنگ ها و قطره قطره آب ها را. اما خبري نبود، از خدا خبري نبود.نااميد شد از هر چه گشتن بود و هر چه جستجو. آن وقت نسيمي وزيدن گرفت. شايد نسيم فرشته بود كه مي گفت خسته نباش كه خستگي مرگ است. 

هنوز مانده است، وسيع ترين و زيبا ترين و عجيب ترين سرزمين هنوز مانده است.سرزمين گمشده اي كه نشاني اش روي هيچ نقشه اي نيست.  نسيم دور او گشت و گفت: " اينجا مانده است، اينجا كه نامش تويي." و تازه او خودش را ديد، سرزمين گمشده را ديد. نسيم دريچه كوچكي را گشود، راه ورود تنها همين بود. و او پا بر دلش گذاشت و وارد شد. خدا آنجا بود. بر عرش تكيه زده بود و او تازه دانست عرشي كه در پي اش بود همين جا است.

سالها بعد وقتي كه او چشمهاي خود برگشت، خدا همه جا بود. هم در آسمان و هم در زمين. هم زير ريگ هاي دشت و هم پشت قلوه سنگ هاي كوه، هم لاي ستاره ها و هم روي ماه.